"Νότιο Οικοδόμημα"
Κατά τις εργασίες του 2017, αποκαλύφθηκε, στο νότιο τμήμα του λόφου, η θεμελίωση ενός οικοδομήματος, το οποίο αναπτύσσεται σε σχήμα Π και ονομάζεται συμβατικά "Νότιο Οικοδόμημα". Πρόκειται για ένα τετράγωνο ή ορθογώνιο κτήριο διαστάσεων 22μ. Χ 8μ. Χ 6μ. Ολόκληρη η νότια πλευρά του κτιρίου λείπει, πιθανόν λόγω καθίζησης του εδάφους, που θα πρέπει να προκλήθηκε από σεισμό. Προς βορρά το οικοδόμημα λειτουργούσε και ως ανάλημμα αφού η πλευρά αυτή εφαπτόταν στην λαξευμένη πλαγιά του λόφου. Το δυτικό πέρας σχηματίστηκε αφού λαξεύτηκε ο κροκαλοπαγής βράχος, ο οποίος λειτούργησε και ως θεμέλιο της ανωδομής. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του οικοδομήματος είναι ο κλειστός διάδρομος σε σχήμα Γ που καταλαμβάνει την δυτική και βόρεια πλευρά. Από τα ευρήματα εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο διάδρομος ήταν στεγασμένος και η ανωδομή του αποτελούνταν από οπτόπλινθους. Στα ανατολικά το οικοδόμημα ορίζεται από έναν μόνο τοίχο που κατασκευάστηκε επί του πορώδους βράχου και ενισχύθηκε σε όλο το μήκος του, μεταγενέστερα, με έναν δεύτερο, εφαπτόμενο σε αυτόν, τοίχο. Εξαιτίας της διαμόρφωσης αυτής εικάζεται πως το κέντρο του οικοδομήματος λειτουργούσε ως υπαίθριος χώρος. Στο ανατολικό τμήμα του «αιθρίου», έντονα ίχνη κόκκινου, γκρίζου και μαύρου χρώματος, σε συνδυασμό με την εύρεση σιδερένιων εργαλείων, υαλόμαζας και καμένων μαζών, φαίνεται να σχετίζονται με εργαστηριακές εγκαταστάσεις, πιθανότατα κλιβάνων, που λειτούργησαν στον χώρο αυτό κατά την ύστερη ρωμαιοκρατία.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανατολική πλευρά του οικοδομήματος αφού εκεί εντοπίστηκαν στοιχεία που επιτρέπουν τη χρονολόγησή του στον ύστερο 6ο αι. π.Χ. Αυτό υποστηρίζεται τόσο από την στρωματογραφία και τα κινητά ευρήματα, όσο και από την αποκάλυψη της θεμελίωσης ενός τοίχου, στα ανατολικά του οικοδομήματος και έχοντας τον ίδιο προσανατολισμό με αυτό. Η κατασκευή αυτή αποτελεί πιθανότατα τμήμα του υστερογεωμετρικού περιβόλου και θα πρέπει να καταστράφηκε στο β' μισό του 6ου αι. π.Χ., όταν κατασκευάστηκε το "Νότιο Οικοδόμημα".
Ύστερη Aρχαιότητα
Είναι βέβαιο ότι τα μνημεία του αρχαίου ιερού διασώθηκαν ακέραια μέχρι και τον 4ο αιώνα μ.Χ. Πιθανολογείται, επίσης, ότι η καταστροφή τους ξεκίνησε μόλις από τον 5ο αιώνα μ.Χ. Τα στοιχεία αυτά απορρέουν από τα πορίσματα των ανασκαφικών εργασιών στη βόρεια και δυτικά πλαγιά του ιερού.
Στη δυτική πλαγιά του λόφου αποκαλύφθηκαν τέσσερεις χώροι του 4ου αιώνα μ.Χ. που εφάπτονταν στην εσωτερική πλευρά του περιβόλου. Πρόκειται για μια μεγάλων διαστάσεων δεξαμενή, μια ημικυκλική εξέδρα, ένα κενό δωμάτιο και ένα ορθογώνιου σχήματος οικοδόμημα.
Στη βόρεια πλευρά του λόφου, αμέσως ανατολικά της πύλης, βρέθηκαν τα θεμέλια οικοδομημάτων, των οποίων η λειτουργία δεν έχει ακόμα διασαφηνιστεί. Πρόκειται για ένα οικοδόμημα μεγάλων διαστάσεων . Οι συγκεκριμένες κατασκευές μπορούν να χρονολογηθούν τον 5ο ή 6ο αιώνα μ.Χ., λόγω της τεχνοτροπίας, με την οποία κατασκευάστηκαν και τις σαφείς ομοιότητες που έχουν με την τεχνοτροπία αντίστοιχων οικοδομημάτων στη Σπάρτη.
Στην ίδια περιοχή αποκαλύφθηκε ένα τμήμα ενεπίγραφης ερμαϊκής στήλης, που είχε χρησιμοποιηθεί ως οικοδομικό υλικό για την κατασκευή ενός αγωγού. Σύμφωνα με την επιγραφή της χρονολογείται στον 4ο αιώνα μ.Χ. Αποτελεί ευτυχές γεγονός ότι το χαμένο πάνω τμήμα της στήλης ανακαλύφθηκε στις αποθήκες του Αρχαιολογικού Μουσείου της Σπάρτης. Τελικά αποδείχτηκε ότι αυτό το θραύσμα είχε βρεθεί σε χωράφι κοντά στις Αμύκλες το 1890, κατά τις ανασκαφικές εργασίες που διηύθυνε ο Τσούντας. Το πρόσωπο που αναφέρεται στη στήλη, ο Σέξτος Ευδάμων Ονασικράτης, υπήρξε, μεταξύ άλλων, ιερέας και αγωνοθέτης των Υακινθείων.
Σε άλλο σημείο του ίδιου αγωγού της ύστερης αρχαιότητας, βρέθηκε η μοναδική σωζόμενη βάση ενός κίονα δωρικού ρυθμού. Επιπλέον, κατά τη Βυζαντινή περίοδο ή και αργότερα, απλοί λακκοειδείς τάφοι τοποθετήθηκαν στο ανώτερο επίπεδο του λόφου, ενώ θαλαμωτοί τάφοι, που είχε ανακαλύψει ήδη ο Fiechter, λαξεύτηκαν στην ανατολική πλευρά του.
